Dokument na 29 WFF – „Międzynarodowy Trybunał Karny”

Śledzimy codzienną pracę w Sądzie, poznajemy z czym na co dzień muszą zmagać się jego pracownicy. Sami oglądamy kilka oryginalnych filmów, które są naprawdę makabryczne. Widzimy prawdziwe egzekucje. Są to zdjęcia wstrząsające. Szczerze mówiąc wolałabym by mi je oszczędzono choć zdaję sobie sprawę, że do filmu i tak wybrano te mniej kontrowersyjne. A kim są Ci pracownicy MTK? Przede wszystkim młodymi ludźmi, normalnymi, zwykłymi ludźmi z całego świata. Dobrze wykształconymi, znającymi języki, pracującymi z pasją. Młode kobiety i młodzi mężczyźni pracują nad sprawami największych zbrodniarzy, jakich nosi ten świat.

Najciekawsze dla mnie były zdjęcia z samego procesu. Sąd jest doskonałą areną do walki dobra ze złem, areną, na której w przeciwieństwie do wojny, liczą się argumenty, a nie siła.  To tu wychodzi z Ocampo prawdziwe sądowe zwierze. Docinki sędziego, buta prokuratora, argumentacja oskarżyciela, tworzą spektakl sam w sobie. Te sceny były zdecydowanie najlepszymi momentami filmu.

„MTK” jest filmem czysto propagandowym i nikt tego nie ukrywa. Powstał z inicjatywy samego Prokuratora Ocampo, by promować instytucję, by dotrzeć z informacją o jej istnieniu głównie do młodych ludzi. Ocampo mówi w pewnym momencie: „To że ten Sąd powstał to cud”, choć dodaje później: „Nie jestem sędzią całego świata”. Bo jego jurysdykcja obejmuje aż i tylko 116 państw. Nie podlegają mu bo nie chcą np. USA, Rosja, Chiny czy Irak.

Gwiazdą filmu niewątpliwie jest Prokurator Luis Moreno-Ocampo, który z resztą na gwiazdę idealnie się nadaje. Ma ogromną charyzmę, poczucie humoru, jest bardzo otwarty. Cechują go duże zdolności przywódcze, świetnie zarządza swoim zespołem, który jednocześnie bardzo go szanuje i po ludzku lubi. Bije z niego siła, która świetnie się sprawdza w Sądzie, na spotkaniach z przywódcami z całego świata i z mediami. Na co dzień zaś to po prostu równy gość.

Oprócz głównego bohatera i kluczowych pracowników Trybunału w filmie pojawiają się również osoby wspierające jego działalność. Jednym z nich jest 92 (!) letni niemiecki sędzia, jeden z oskarżycieli w procesie norymberskim. Człowiek legenda w sądownictwie wygląda jak skrzat, (autentycznie, on jest wzrostu dziecka!), ale w tym małym ciele wciąż tli się wielki duch i sprawność intelektualna. Inną ważną postacią jest aktorka Angelina Jolie. Kto myślał, że jej działalność charytatywna to tylko marketing ma tu dowód jak bardzo nieprawdziwe jest to stwierdzenie. Aneglina ma wiedzę o sprawach MTK nie mniejszą niż jego pracownicy, którzy z resztą znają ją już tak dobrze, że nie traktują jak kogoś szczególnego. Widać, że Jolie czuje się w siedzibie Trybunału jak u siebie, że jej zaangażowanie jest autentyczne.  

W rękach doświadczonego dokumentalisty ten film mógłby być lepszy, ale Ocampo zaprosił do jego zrobienia ludzi bardzo młodych i ta ich młodzieńcza energia udziela się filmowi. Świetnie koreluje też ze stylem bycia Pana Prokuratora, którego po prosu nie da się nie polubić.

Moreno-Ocampo wierzy, że zbliżamy się do momentu, kiedy na świecie nie będzie wojen, a wszystkie konflikty załatwiane będą na drodze sądowej. To oczywiście utopia, ale już samo jej głoszenie sprawia, że świat może stać się choć odrobinę lepszym miejscem.