Moje 3 filmy z WFF 2019

„Pan T.” reż. Marcin Krzyształowicz, Polska 2019

Warszawski Festiwal Filmowy do wydarzenie, które na 10 dni zamienia moje ukochane miasto w filmową stolicę. To jeden z głównych powodów, dla których czekam na jesień. Oto 3 wybrane filmy, które w tym roku udało mi się obejrzeć na WFF:

Pan T.

Biały Pałac Kultury i Nauki i szara Warszawa. Czarno biała rzeczywistość, a w niej kolorowy ptak. 

Chodzi swoimi ścieżkami, myśli swoimi schematami, żyje na przekór. Klepie biedę, ale prowadzi bogate życie. W zniewolonym kraju, zachował wolnego ducha. 

Przemierza podnoszącą się z ruin Warszawę, wie gdzie kupić brakujące towary, wie do których piwnic zajrzeć by zatopić się w zakazanej muzyce – jazzie. 

Oto „Pan T.”

Przy wszystkich niedoskonałościach tego filmu, bardzo mnie urzekł swoim klimatem. Wchodzi do kin w grudniu. Polecam.

Pani N.

KULT. Film

Z tego pokazu wróciłam absolutnie zauroczona. Zespół KULT to jest nasze dobro narodowe, a Kazikowi należą się wszystkie ordery świata!

Kiedy na spotkaniu po projekcji, przyznał przed publicznością, że jeszcze 10 lat temu zdarzało mu się zagrać koncert na totalnej bani, to prędzej niż rzucić rozczarowane spojrzenie, miałam ochotę postawić mu pomnik za szczerość. 

A kiedy po skończonym czasie na spotkanie, sam zorganizował dla fanów miejsce na podpisywanie płyt, książek, biletów itp (pani siedząca we foyer zupełnie nie wiedziała co to za typ pyta ją czy może wziąć stolik :)), to totalnie mnie rozczulił 🙂

To był absolutnie jeden z najbardziej wzruszających pokazów na tym festiwalu. I nawet nie dlatego, że film jest dobry, ale dlatego, że on w ogóle powstał. Zbliżyć się do tych Panów choć na chwilę, choć na krok, złapać choć kilka ich myśli, spojrzeń to jest niesamowita sprawa.

Chronologia

„Hakan i Nihal są małżeństwem od wielu lat. Kiedy Nihal otrzymuje nieodwracalną diagnozę, że nigdy nie będzie mogła mieć dzieci, znika z domu. Hakan zaczyna gorączkowe poszukiwania żony. Im dalej i głębiej szuka, tym bardziej odkrywa bolesne prawdy o sobie i ich małżeństwie.”

Jednym z moich sekretów jest to, że oglądam naprawdę dużo tureckiego kino, ale prawie nigdy o nim nie piszę. Na każdym festiwalu wyszukuję filmów właśnie z tego kraju. Tureckie filmy mają swój rytm, przeważnie są za długie i przegadane, z drugiej strony zawsze odnoszą się do naprawdę ważnych spraw.

„Chronologia” mierzy się z ciężkim tematem przemocy domowej, ubierając go w gatunkowe kino (thriller). Mocne i poruszające kino.