30 powodów dlaczego decydujemy się obejrzeć film

Na jakiej podstawie decydujecie się obejrzeć konkretny film? Skąd się biorą Wasze wybory? Zastanawiałam się ostatnio nad tym kiedy kupowałam bilet w kasie: dlaczego ja właściwie idę na ten film? Spisałam powody, które kierują moimi filmowymi ścieżkami. Ciekawa jestem czy macie jakieś swoje metody, zwyczaje, sposoby na wybór filmu?

To absolutnie nie jest najważniejsze, ale ja staram się być w miarę na bieżąco z laureatami najważniejszych festiwali: Cannes, Wenecja, Berlin, Sundance itp. To dlatego jakiś czas temu wybrałam się na „Pietę” Kim Ki-Duka, mimo, że kino azjatyckie jest mi niemal zupełnie obce. Również głównie z powodu Złotych Lwów obejrzałam „Idę”. 

Co roku urządzam sobie też oscarowy maraton i staram się obejrzeć wszystkie nominowane filmy. Czasem to oczywiście strata czasu, ale zdarza się, że trafiam na film, na który raczej bym się nie wybrała, a który mnie oczarowuje, tak było z „Życiem Pi”.

Kieruję się oczywiście nagrodami, które mają dla mnie znaczenie. No może z wyjątkiem tych od Akademii 😉

Wiadomo, każdy z nas miał lub ma swoich ulubieńców. Ja na pewno zawsze obejrzę coś nowego od Todda Haynessa, Aronofskiego, Loacha, Hanekego, Cronenberga. Choć to też się oczywiście zmienia. Kiedyś oglądałam każdy film Ozona, a od kilku lat nie widziałam żadnego. 

Jak wyżej, ulubieńcy są i ulubieńcy się zmieniają. U mnie nie zmienia się tylko jeden: Kevin Spacey. Z innymi to jest różnie, śmiałam się ostatnio, że powinni mnie wypisać z fanklubu Ryana Goslinga bo nie widziałam jego 3 ostatnich filmów! Ale wiadomo Gosling czy Fassbender wciąż są w satelicie moich zainteresowań. Zawsze czekam też na nowy projekt Evy Green. 

To jest oczywiście ogromne ryzyko konfrontować te dwie sprawy… Obecnie czekam na „Pod Skórą” i „Złodziejkę książek”, która mnie bardzo poruszyła. Bardzo się cieszę, że gra w niej Goeffrey Rush !

Swego czasu obejrzałam „Paraiso Travel” tylko i wyłącznie z powodu książki, gdyby nie to pewnie nie zwróciłabym uwagi na ten film. Z niego pochodzi ta świetna piosenka:

Rekomendacja to chyba wciąż najlepsza forma marketingu. Kogo się słuchacie w przypadku wyboru filmów? Bo przecież nie wystarczy, że ktoś jest naszym przyjacielem albo mamą, trzeba żeby miał podobny gust lub dobrze znał nasz. Pewnie nie raz zdarzyło Wam, że się ktoś polecał Wam film zupełnie nie z Waszej bajki. Ja często słucham Was 🙂 A ostatnio wybrałam się na przepiękny film „Proste życie” bo kiedyś polecany był na tym blogu: TU

Plakat może zaintrygować. Ostatnim takim, który zwrócił moją uwagę i wywołał falę domysłów był plakat „Mistrza”. 

Wiecie już, że ja recenzje czytam przeważnie po seansie. Z jednym wyjątkiem. Uwielbiam mistrzów krótkiej formy. Jeżeli ktoś w kilku zdaniach potrafi streścić film, wydać swój sąd o nim, zachęcić mnie do jego obejrzenia, a wszystko to okrasić błyskotliwym językiem, jestem kupiona. Dlatego zawsze czytam recenzje w Aktiviście, np. te Piotrka Guszkowskiego.

9. Temat 

Od lat ciekawi mnie konflikt irlandzki i oglądam na bieżąco wszystko co się o tym kręci, pisałam o tym TU 

10. Gatunek

Mam słabość do brytyjskiego kina społecznego. Mało u nas tego w kinach, ale jak jest to idę. Zawsze. To chyba wynik studiowania przez 5 lat Nauk Społecznych.

Za to bardzo często zwracam uwagę na zdjęcia. Jeśli na liście płac jest Ryszard Lenczewski albo Emmanuel Lubezki, treść filmu przestaje być dla mnie najważniejsza. 

16. Z sentymentu

Zauważyłam, że jest spory procent ludzi, którzy kino traktuje wyłącznie w charakterze rozrywki. Nie lubią w kinie się smucić czy zbytnio wysilać umysłowo. Każdy czasem chce się po prostu bawić. Ja co jakiś czas odtwarzam sobie w tym celu na Youtube sceny z „Kac Vegas”. Zawsze działa! 

Mamy czasem takie masochistyczne popędy. Jest nam źle więc chcemy się dobić. Albo jest nam za dobrze więc chcemy przypomnieć sobie, że świat nie jest taki piękny. Chcemy się oczyścić, chcemy tych mokrych chusteczek i rękawów od bluzy. Ja ostatnio płakałam na „W kręgu miłości”. Ale kto na tym nie płakał…?!

Zawsze lubiłam historię, ale zawsze też miałam fatalną do niej pamięć. Zdarza mi się obejrzeć coś z powodów czasów, zdarzeń, o których film opowiada. Tak było np. z „Lincolnem”, który mnie się akurat bardzo podobał.

Tu należy pamiętać, że nawet film historyczny może być daleko od faktów historycznych. 

Ostatnio słyszałam teorię, że wielu ludzie wybiera się na filmy o homoseksualnej miłości („Życie Adeli”, „Płynące wieżowce”) w celach edukacyjnych, by dowiedzieć się czegoś o co w normalnym świecie boją lub wstydzą się zapytać. 

Myślę, że np. „Social Network” był filmem, który ludziom nieobeznanym z internetowym życiem społecznym mógł naprawdę ten temat przybliżyć i wyjaśnić. 

Zdarzyło Wam się być przypadkiem bądź celowo na jakimś planie? Ja liczyłam, że mnie to spotka w Nowym Jorku gdzie podobno na każdym roku coś się kręci, ale niestety, chyba trafiłam na złe skrzyżowania 🙁 Byłam za to na planie w Warszawie, była to „Drogówka” i powiem Wam, że scena na planie a scena w filmie to zupełnie inna scena!

Moja mama obejrzy wszystko jeśli występują tam słonie. Najpopularniejszym zwierzęciem, wokół którego buduje się fabuły całych filmów, jest pies. Co ciekawe filmy o psach wcale nie muszą być gniotami, patrz: „Mój przyjaciel Hachiko”. 

Ja jakoś nie lubię filmów kostiumowych. Drażnią mnie te dziwaczne stroje i rozpraszają. Staram się z tym walczyć i skutkiem tej walki był seans „Jane Eyre”. Kiedyś w ogóle nie oglądałam sci-fi, obecnie to jeden z moich ulubionych gatunków. 

To nam się zdarzało w szkole. Kto czytał „Lalkę” jak można było przeczytać jej ekranizację? No dobra, ja akurat przeczytałam. Co nie zmienia faktu, że ekranizacja jest nie mniej wybitna. Ale ostatnio wybrałam się na „Norwegian Wood” bo jakoś nigdy mi nie szło tego przeczytać. Niestety to nie był udany seans. A teraz czekam na „Wadę ukrytą” P.T. Andersona, którą porzuciłam w połowie. Poddałam się.

Bierzecie z kin te małe ulotki, które zawsze są przy kasie? Ja często. Kiedyś trafiły w moje ręce 2 różne ulotki tego samego filmu. Jedna napisana bardzo ogólnie i zimno, druga tak, że od razu zapragnęłam ten film obejrzeć. 

Założę się, że wielu z Was ma swoje filmy na Boże Narodzenie, Walentynki, urodziny, rocznicę albo inne ważne daty. Ja już kiedyś pisałam że z Gwiazdką od dzieciństwa kojarzy mi się „Przeminęło z wiatrem”. 

Ja mam zwyczaj oglądania w domu strasznych horrorów z moją przyjaciółką i głupich z moją mamą 🙂 Tak jakoś wyszło, mamy już niezłą kolekcję obejrzanych i do obejrzenia. To trochę dziwne bo prawie nigdy nie chodzę na horrory do kina.

Powód stary jak świat! I dobra wymówka. Mnie ostatnio ktoś z niesmakiem zapytał dlaczego obejrzałam jakiś tam film (mówiąc najogólniej niskich lotów) No zdarza się. Kanapa, brzydka pogoda, lenistwo, koc, herbata i oczy bezmyślnie wlepione w pudło. Bywa. Żaden wstyd 😉